Nasze nic

Wybaczcie długą nieobecność. Problemy z komputerem.
Napisałam to Naxi dokładnie w półtorej godziny. Przed chwilą.
Wyszło krótko i żałośnie, ale wiem, że i tak nic już tu nie zmienię. Presja chwili.
(A miałam dokładnie opracowany plan... No i miało być Bromi, ale ciiii!)
To taki mały prezent dla was. Z okazji urodzin. Moich.
Odpowiadając na pytanie Evelyne - sama prowadzę tego bloga.
I - uwaga - poprzednia miniaturka to Fedemiła.
Za zamówienia już się biorę, mam nawet pomysł. To miłego czytania.

*

Czytam, dotykam, próbuję złapać...
Tą chwilę, która zamyka mnie w klatce wieczności.
Analizuję. Każdy moment, sekundy. Nieprzerwane oddechy ciągnące się u stóp.
Przesiąknięte zapachem starej miłości - bo podobno nie rdzewieje.
A jednak czasem coś staje na drodze i wadzi.
Nawet dwóm sercom powstałym z jednego korzenia, kwitnącym takim samym kwiatem.
Identycznym, jednak różnie wyblakłym od słońca.

Naglę czuję cię, rozmazany zarys, jak świeży tusz, jeszcze ciepły, rozciągnięty palcem po kartce.
Cień pragnący światła, ogień czekający na deszcz.

Chcę...
Oddychać tobą, chłonąć każdą sekundę twojej skóry.
Zakryć ci ramię starym swetrem (pachnącym - jak mówiłaś - perfumami matki).
Odgarnąć włosy z oczu. Przyjrzeć się swojemu odbiciu (tak dokładnie mnie zapamiętały).
Pomalować ci usta pocałunkami, najlepszym lekarstwem na kilka małych ran (niby nie bolących, a jednak dokuczliwych).
Strzepnąć rzęsę z policzka - widząc drżenie powiek.
Ogrzać dłonie oddechem - bijąc się z chłodnym wiatrem.
Przyciągnąć do siebie - bo smutna mnie bolałaś.
Czasem rozbawić - bo nie lubiłem twoich łez.
Otrzepać ci spodnie - rzadko korzystałaś z krzeseł.
Odetchnąć spojrzeniem zmęczonych oczu.
Poczuć niepewność stęsknionych palców.
Zadrżeć pod dotykiem niesionych wiatrem włosów.
Widzieć rozdrażnienie ust rozpaczliwie szukających moich.

Chcę...
Utulić cię do snu swoja obecnością.
Dodać pewności nieśmiałym spojrzeniem.
Ocierać tęsknoty ciepłymi słowami.
Kraść smutki i chować na najwyższej półce.
Śmiać się w rytm twojego serca.
Oddychać połową twojego oddechu.
Zatęsknić za zapachem skóry wilgotnej po kąpieli.
Obserwować cię skupioną.

Chcę...
Byś była moim odbiciem.
Byś mogła słuchać brzmienia mojego głosu.
Byś zobaczyła, jak nieświadomie rysuję cię w pamięci.
Byś wiedziała, ile czasu szlifowałem wspomnienia o tobie.
Byś była. Tu i teraz.

Ten cień to ślad, który nieświadomie zostawiłaś.
Twoja przezroczystość parząca w dłonie, a tak kojąca dla serca.
Dowód twojej prawdziwości, nie fanaberii, nie snu, którym jesteś teraz.
Lubię go czuć, jak spojrzenie wyryte na tafli lustra.
Jednakowe, a jednak różne. Prawdziwe, lecz nierealne.

Jesteś...
Myślą.
Chwilą.
Pragnieniem.
Emocją.
Sercem.
Powietrzem.
Przestrzenią.
Nicością.

Jesteś...
Niebem.
Gwiazdą.
Ciepłem.
Wiatrem.
Deszczem.
Ogniem.

Jesteś...
Krawędzią.
Linią.
Strzępkiem.
Literą.
Dźwiękiem.
Mrugnięciem.
Wszystkim.

Chwytam się ciebie - wspomnienia - dotykiem.
On istnieje, tylko nikt go nie widzi. Nikt oprócz nas.
Uwierz we mnie, uwierz w to, a wtedy go poczujesz, jak nerwowo szuka twoich palców, by je spleść ze swoimi.

Istniejesz...
W mojej pamięci.
W trwałej myśli.
W każdej sekundzie.
W oddechach.
W zamknięciach oczu.

Istniejesz...
W słowach.
W spojrzeniach.
W snach.

Istniejesz...
W mojej i twojej przeszłości.
We mnie.

Myślę, tęsknię, wierzę...
Że jeszcze się spotkamy.
Bo żadna miłość nie umiera do końca.
Nawet ta nasza. Tak raniąca, jak naostrzony metal.
A do wtedy, Natalko...
Żyj sobie w mojej pamięci. I nawiedzaj mnie czasem snach.