Smak naszej miłości.

Dwa słowa: TE-STY. Skończyłam.
To coś niżej, to jakaś kompletna porażka.
Miało być inaczej, wszystko jest nie tak. Ech -,-
Ponad pięćset słów nie powala.
Nie czytajcie tego, nie polecam.

**********

Bo z tą miłością to jest dziwnie.

Ogrzej, ogrzej moje dłonie.
Takie zimne i blade.
Poranione złamanymi paznokciami.
Oddechem je ogrzej.

Bo z tą miłością to jest trudno.

Otrzyj łzy z rzęs.
Osusz, niech nie krwawią
więcej oczy.
Otrzyj je spojrzeniem.

Bo z tą miłością to jest źle.

Zamknij, zamknij wargi.
Rozchylone i spękane.
Gorzkie od słów.
Zamknij je pocałunkiem.

Bo z tą miłością... A tam. Miłość jest do bani.

Krwawym szeptem do mnie mów,

Tak cichym i głośnym za razem.

Bezpiecznym i zabójczym,

Zabij mnie swoim głosem.

Obcym dotykiem uspokój

Powieki drgające.

Uspokój je wargami,

Uspokój je zimnym oddechem.

Tą jedną łzą złam moje serce,

Niech je na milion kawałków

Rozbije, niech zniszczy Cię we mnie.

Wolnością.

Zabierz wspomnienie o Tobie.

POCZĄTEK POCZĄTKU

Za drugim oknem samochody jadą wolniej.

Za drugim oknem wiatr wieje ciszej.

Za drugim oknem niebo ciemnieje 

                                                i spada na ziemię mniejszymi kroplami.

BŁĄDZISZ

w tunelu tak ciemnym, jak 

                                          życie.

Bo twoje nie ma już koloru.

Ty siedzisz przy drugim oknie.

ŚRODEK POCZĄTKU

Włosy miękną w twoich dłoniach.

Włosy spod palców bladych spływają.

Włosy masz jaśniejsze

                                     od brokatu na powiekach.

SPŁYWASZ

kroplą po szybie i łzą na policzku.

                                            Przecież pada.

Płynie czarną wstęgą z brunatnych - jak niebo - oczu.

Twoje włosy w moich dłoniach.

KONIEC POCZĄTKU

Palcem wzdłuż warg wiatru kreślisz.

Palcem dotykasz obłoków mgły.

Palcem kruszysz szkło,

                                    rozmowę naszych spojrzeń.

ZNIKASZ

na ostatnim przystanku. 

                                      Zawsze.

Zawsze jest lżejsze od tlenu w płucach.

Palcem dotykasz obłoków mgły mojego oddechu.

POCZĄTEK ŚRODKA

Długie rękawy swetra naciągasz.

Długie rękawy swetra w dłoniach ściskasz.

Długie rękawy swetra dziurawisz

                                                połamanymi paznokciami.

ZATRACASZ SIĘ

w zapomnieniu, próbujesz

                                      zamknąć drzwi.

Zardzewiałe bramy myśli.

Długie rękawy swetra zasłaniają twoje piękne dłonie.

ŚRODEK ŚRODKA

Oddychasz powietrzem od mojego chłodniejszym.

Oddychasz poszarpanym płucem.

Oddychasz płytko,

                               dusisz się mną.

KRZTUSISZ SIĘ

powietrzem, bo przecież oddech

                                           boli.

Zwłaszcza ten niechciany.

Zapamiętuję fragment twojego zapachu.

KONIEC ŚRODKA

Oczy mienią się jak rzeka po monsunie.

Oczy krwawią własną wersją łez.

Oczy masz brązowe, 

                                 brązowe najbledszym możliwym odcieniem.

GINIESZ

wewnątrz własnych lęków.

                                 Boisz się.

Jesteś swoim własnym odbiciem.

Tylko chcę spojrzeć w cienie twoich oczu.

POCZĄTEK KOŃCA

Uśmiech twój zahacza o radość.

Uśmiech kącikiem ciągnie za smutek.

Uśmiech nie sięga oczu,

                                   to tylko wyraz twojej twarzy.

KRWAWISZ

swoimi myślami, których brzegi

                                                kaleczą mi serce.

Całować krawędź twojej duszy.

Nie uśmiechaj się w ten sposób.

ŚRODEK KOŃCA

Skóra przezroczysta pocięta gałęziami fioletowej krwi.

Skóra poszarpana na nadgarstku - bólem.

Skóra prześwituje spojrzenie,

                                          pozwala dotknąć duszy.

UMIERASZ

codziennie, wciąż, od nowa.

                                         Bardziej.

Dziś nie siedzisz przy drugim oknie.

Powiedz - gdzie jesteś?

KONIEC KOŃCA

Płaczę, gdy jadę sam.

Płaczę, gdy wysiadam na ostatnim przystanku.

Płaczę, gdy dostaję białą (jak twoja skóra) kopertę,

                                                         która pachnie jak twoje włosy.

ROZPŁYWASZ SIĘ

na wietrze, jak w cieple mojego oddechu.

                                                   We mgle liżącej kostki.

Sączy się spomiędzy palców.

Otwieram list wciąż - płacząc.

NOWY POCZĄTEK?

W oczach ma więcej życia, pachnie inaczej.

Oddycha głębiej i włosów nie okręca na dłoni.

Siedzi przy drugim oknie.

koloruje?

Wysiada na ostatnim przystanku.

                                    Ze smutkiem zaplątanym w oczach.

Jej nie pozwolę upaść.

Czasem patrzę w okna autobusu naiwnie wierząc, że 

         twoja twarz odbije się po drugiej stronie szyby,

wyrysuje na gładkiej powierzchni szkła.

                   Ale tylko  c z a s e m.

"Kocham cię" - to cała prawda.

Treść twojego ostatniego listu...